Φωτογραφικό οδοιπορικό στο Πεδίο του Άρεως

Μία απογευματινή βόλτα στο Πεδίο του Άρεως 
(Κείμενο, φωτογραφίες: Αρετή Μπαρτατίλα)
Το Πεδίο του Άρεως μού είναι πολύ γνώριμο, καθώς κατοικώ σχετικά κοντά. Όταν ήμουν πιο μικρή, πήγαινα συχνά με τη μαμά μου για βόλτα ή και με άλλους φίλους που έμεναν στην περιοχή. Ωστόσο, μεγαλώνοντας σταμάτησα να πηγαίνω τόσο συχνά, όχι επειδή η κατάσταση του πάρκου άρχισε να επιδεινώνεται, αλλά επειδή προτιμούσα να συναντιέμαι με τους φίλους μου σε σπίτια. Έτσι, θέλοντας τώρα –και λόγω της εργασίας– να δω μία διαφορετική οπτική του Πεδίου του Άρεως, αποφάσισα ένα πρόσφατο κυριακάτικο απόγευμα να πάω με τη νονά μου και την κόρη της, οι οποίες επισκέπτονται το πάρκο αρκετά συχνότερα σε σχέση με εμένα. Η συζήτησή μας είχε πολύ ενδιαφέρον.
Αυτή τη φορά, ακολουθήσαμε διαφορετική διαδρομή από αυτήν που είχαμε διανύσει όταν είχαμε συναντηθεί με τους συμμαθητές και τους καθηγητές μας. Βγαίνοντας, λοιπόν, στην οδό Κοδριγκτώνος, η πρώτη εικόνα του Πεδίου του Άρεως που αντικρίσαμε ήταν αυτή του των εγκαταστάσεων του Πανελληνίου. Στους εξωτερικούς τοίχους υπήρχαν πολλά γκράφιτι, τα οποία –παραδόξως– δεν ήταν άσχημα, δεν έμοιαζαν, δηλαδή, με τα συνηθισμένα της περιοχής. Σίγουρα, όμως, ήταν ετερόκλητα. Το μεγαλύτερο από αυτά απεικόνιζε, μάλλον, μια παραμυθένια χώρα με κάστρα πάνω σε βράχους, ενώ το άλλο ένα χέρι τεραστίων διαστάσεων.

Μπαίνοντας στο πάρκο, η εικόνα του ήταν πράγματι παραμελημένη, αλλά όχι και απελπιστική! 
 
Παρ’ όλα αυτά, φάνηκε και η καταπάτησή του από τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου, διότι στα σημεία όπου ενώνεται ο χώρος του Πεδίου του Άρεως με του Γυμναστικού Συλλόγου, υπήρχαν σωλήνες, σκουπίδια και άσχημα γκράφιτι.
Προχωρώντας πιο μέσα, η βλάστηση ήταν πυκνή. Όμως, βρίσκονταν, επίσης, στο έδαφος αρκετά ξεραμένα φύλλα, κλαδιά και αγριόχορτα, γεγονός που αποδεικνύει την έλλειψη κηπουρών και γενικότερα προσωπικού στο πάρκο.
Στενάχωρο ήταν το γεγονός ότι η παιδική χαρά νηπίων του πάρκου ήταν κλειστή. Ωστόσο, γι’ αυτό δεν ευθυνόταν άμεσα η έλλειψη προσωπικού, αλλά ένα περιστατικό σε ένα λούνα παρκ στην περιοχή της Βούλας, όπου σκοτώθηκε ένα παιδάκι, καθώς δεν είχαν γίνει οι απαραίτητοι έλεγχοι στις εγκαταστάσεις του. Βέβαια, ορισμένοι σκαρφαλώνουν και περνούν τα παιδιά τους από τα κάγκελα για να παίξουν σε αυτή την παιδική χαρά.
Παρατηρώντας το έδαφος, ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος του πλακόστρωτο, αλλά ανά μικρά διαστήματα βλέπαμε σπασμένα πλακάκια. 
Πλησιάζοντας στην κεντρική πλατεία, εκεί όπου πολλές φορές είναι στημένη η καντίνα, κάθονταν αρκετοί άνθρωποι –ηλικιωμένοι κυρίως–, οι οποίοι είτε απλώς ξεκουράζονταν είτε έτρωγαν είτε έπαιζαν χαρτιά και τάβλι. Γενικά, το να παίζουν παππούδες τέτοιου είδους παιχνίδια σε διάφορα στέκια, ακόμα και σε παγκάκια, είναι συχνό φαινόμενο στο Πεδίο του Άρεως. Αυτό προσωπικά μού δημιουργεί μία πολύ θετική εντύπωση, γιατί θεωρώ ότι είναι ωφέλιμο για τα άτομα τρίτης ηλικίας (και όχι μόνο) να συχνάζουν σε δημόσιους χώρους και να ψυχαγωγούνται.
Ωστόσο, στο Πεδίο του Άρεως, δε συναντάει κανείς μόνο άτομα τρίτης ηλικίας. Συγκεκριμένα, πηγαίνουν μεσήλικες που ξεκουράζονται στα παγκάκια, διαβάζουν εφημερίδες και αθλούνται, αλλά και νεότεροι που αθλούνται. Επιπλέον, όταν λειτουργούσε μία καφετέρια στην πλευρά της οδού Μαυροματαίων, συγκεντρώνονταν εκεί πολύς κόσμος και ιδιαίτερα φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών που μελετούσαν. Ακόμη, το πάρκο αυτό αποτελεί και χώρο συνάθροισης εφήβων, κυρίως αλλοδαπών, που παίζουν ποδόσφαιρο σε διάφορα σημεία του. Τέλος, έντονη είναι η παρουσία παιδιών και μωρών που κάνουν βόλτες με τους γονείς τους, παίζουν στους δρόμους και στις πλατείες του πάρκου, αλλά και στις παιδικές χαρές (όταν αυτές είναι ανοιχτές), παρ’ όλο που κατά τα τελευταία χρόνια έχουν καταστραφεί κάποια από τα παιχνίδια. 
Στην κεντρική πλατεία του Πεδίου του Άρεως, είχε σχεδιαστεί έπειτα από την ανάπλασή του να λειτουργήσει ένα συντριβάνι. Όμως, αυτό λειτούργησε ελάχιστες φορές, με αποτέλεσμα στο σημείο αυτό να έχουν απομείνει μόνο τρύπες και τίποτα άλλο να μην υποδηλώνει την ύπαρξη συντριβανιού. Έτσι, δικαίως χρησιμοποιείται ως χώρος παιχνιδιού. 
Επίσης στην πλατεία Πρωτομαγιάς υπήρχε ακόμα ένα συντριβάνι, το οποίο, όμως, δεν λειτουργεί.
 
Παράλληλα, στην πλατεία Πρωτομαγιάς εστιάζονται κάτοχοι σκύλων, οι οποίοι δε φροντίζουν πάντα να διατηρούν καθαρό το πάρκο, παρά τις πινακίδες που υπάρχουν. Ακόμη, σε άλλα σημεία κείτονταν σκουπίδια, πολλές φορές δίπλα σε κάδους απορριμμάτων ή σε πινακίδες που γράφουν να διατηρείται καθαρός ο χώρος, γεγονός που εμπεριέχει ειρωνεία.
Συγχρόνως, στο σημείο όπου μετά την ανάπλαση είχε δημιουργηθεί ένα τεχνητό ποτάμι, βρίσκονταν τώρα σκουπίδια, πεσμένα φύλλα και κλαδιά. Γύρω από το ποτάμι είχε, επίσης, φυτευτεί γκαζόν και είχαν γίνει ακόμα και παιδικά πάρτι. Αυτό το μέρος ήταν πράγματι όμορφο, γι’ αυτό παρατηρήσαμε ότι, παρά την παροντική παραμέλησή του, κάθονταν εκεί αρκετοί άνθρωποι, προερχόμενοι από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες.
Εκεί κοντά, ήταν γραμμένη σε ένα ντουλάπι μία «διαμαρτυρία» για τα αυθαίρετα του Πεδίου του Άρεως.
Το γράψιμο συνθημάτων –διαφορετικών μεταξύ τους– σε αγάλματα και ντουλάπια του πάρκου αποτελεί, λοιπόν, ένα ακόμα στοιχείο που υποδηλώνει τη «συμβίωση» διαφορετικών ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων στο χώρο αυτό.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, στο ροδώνα του πάρκου, ήταν εμφανής και σε αυτό το σημείο η παραμέληση. Εκεί όπου έπρεπε να υπάρχουν τριαντάφυλλα, υπήρχε μόνο η μεταλλική κατασκευή που θα τα στήριζε, ενώ το μέρος που προοριζόταν για ρυάκι είχε χαλίκια. Στους θάμνους, όμως, είχαν αρχίσει να φυτρώνουν τριαντάφυλλα, γεγονός που δημιουργεί ελπίδα στον επισκέπτη.
Ωστόσο, πολλοί απέφευγαν κάποια απόμερα σημεία πίσω από μεγάλους θάμνους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, συχνά τα σημεία αυτά αποτελούν τα βράδια χώρο απρόσωπης και ανώνυμης σεξουαλικής συνεύρεσης ομοφυλόφιλων ανδρών.

Προχωρώντας προς την εκκλησία των Ταξιαρχών και συζητώντας όλα αυτά, ακούσαμε μία όμορφη μελωδία. Έτσι, εντοπίσαμε καθισμένη σε ένα άγαλμα μία κυρία να αυτοσχεδιάζει στο σαξόφωνο! Έπαιζε για αρκετή ώρα.


Αργότερα, περάσαμε από ένα σημείο, όπου παλαιότερα βρισκόταν ένα ανοιχτό θέατρο, αλλά τώρα είχαν φυτρώσει πολλά χόρτα και το κάλυπταν.


Προχωρώντας προς την κεντρική είσοδο του Πεδίου του Άρεως, από όπου θα φεύγαμε, παρατηρήσαμε ότι στα παγκάκια πολλοί είχαν στήσει ομπρέλες και είχαν τοποθετήσει κουβέρτες, μετατρέποντάς τα σε τόπο για ύπνο.


Βγαίνοντας από το πάρκο, στέκονταν σε διάφορα σημεία άνθρωποι ανά ομάδες. Φαίνονταν κάπως περίεργοι, οπότε καταλάβαμε ότι πρόκειται για ναρκομανείς που περιμένουν κάποιον έμπορο για να τους προμηθεύσει ουσίες.


Είναι λογικό να φοβάται κανείς να επισκεφτεί το Πεδίο του Άρεως για αυτούς τους λόγους. Όμως, εμείς που ζούμε σε αυτήν την περιοχή, είμαστε, ίσως, πιο εξοικειωμένοι με τέτοια φαινόμενα και προσπαθούμε να μην αποφεύγουμε να επισκεπτόμαστε το πάρκο. Οφείλουμε να δώσουμε ζωή στον σημαντικό αυτό χώρο πρασίνου και όχι να τον εγκαταλείψουμε. Από την άλλη πλευρά, οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν να ακούν τους πολίτες και να διαμορφώνουν τους δημόσιους χώρους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, σε αντίθεση με ό,τι είχε γίνει κατά την ανάπλαση του 2008. Η γνώμη των πολιτών για την ανώφελη ανάπλαση γίνεται αντιληπτή και από τις πινακίδες, όπου έχει γραφτεί «Σαμποτάζ στην ανάπλαση. Έξω οι μπετονιέρες από το πάρκο».


Συμπερασματικά, από τη βόλτα μας στο Πεδίο του Άρεως, επιβεβαιώσαμε, φυσικά, την εγκατάλειψη για την οποία όλοι μιλάνε. Ακριβώς επειδή το πάρκο είναι απεριποίητο, όλα τα δρομάκια –αλλά και άλλα στοιχεία του– μοιάζουν ίδια μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολος μερικές φορές ο προσανατολισμός. Ωστόσο, χρειάζεται όλοι μας να προσπαθήσουμε για τη βελτίωσή του, καθώς σφύζει ακόμα από ζωή. Εκεί συγκεντρώνονται όχι μόνο άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών στρωμάτων και εθνικοτήτων, αλλά και διαφορετικά είδη φυτών και ζώων (κυρίως πτηνών, με τα κοτσύφια να κυριαρχούν). Αυτή η ποικιλομορφία και ο κίνδυνος να χαθεί ας αποτελέσει κίνητρο για τους πολίτες ώστε να ευαισθητοποιηθούν. Έγκειται, λοιπόν, στη βούληση και την πρωτοβουλία του καθενός η αναζωογόνηση του Πεδίου του Άρεως.


Φωτογράφιση: 26/04/2015